(روضه) دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم همه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گمانم که شود چـادر زهـرا سپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کنان پای نهد            هر که در روضه شود مضطر و نالان حسین

هرچه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            هـمه از کـربـبلا باشد و مـیدان حسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نشـستم سر پیـمان حسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنـویـسـند مرا خـادم و گـریـان حسین